«محسن زمانی» از داوران قدیمی و پیشکسوتی است که تجربه قضاوت در شهرآورد را دارد و به گفته خودش جوانترین داور دیدار حساس سرخآبی‌ها است، او در سال‌های ۵۳ و ۷۰ دیدار شهرآورد را قضاوت کرده است.
به گزارش عاشورانیوز به نقل از خبرگزاری ایرنا، نود و هشتمین شهرآورد پایتخت روز پنجشنبه بیست و ششم اسفندماه برگزار می‌شود و سرخآبی‌های پایتخت برای چهارمین بار در سال ۱۴۰۰ رو در روی یکدیگر قرار خواهند گرفت. برگزاری این دیدار همیشه حساسیت‌های زیادی هم برای ۲ تیم و هم برای هواداران داشته است. یکی از موضوعاتی که برای تیم‌ها در برگزاری این مسابقه بسیار پراهمیت است، داور قضاوت کننده آن است.
در آستانه نود و هشتمین شهرآورد به سراغ یکی از داوران قدیمی فوتبال ایران رفتیم که سابقه قضاوت در شهرآورد تهران را دارد. محسن زمانی روز چهارشنبه گفت و گو با خبرنگار ایرنا پاسخگوی سووالات ما بود که مشروح آن را در زیر می‌خوانیم.
داوری در دوران شما و فوتبال مدرن را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
خیلی چیزها فرق کرده است، در آن زمان چنین اشتباهاتی که الان می‌بینیم نبود و قضاوت‌های خوبی را شاهد بودیم اما امروز با این همه دانش و تکنولوژی اتفاقاتی روی می‌دهد که جای سئوال دارد و باید پرسید چرا داوری ما به این روز افتاده است.
داوران در آن دوران چطور انتخاب می‌شدند؟ سطح آموزش که به اندازه امروز نبود.
در گذشته این طور بود که داوران را از میان فوتبالی‌ها انتخاب می‌کردند؛ مثلا یک فوتبالیست تا سن ۳۰ سالگی بازی می‌کرد و بعد از دوران بازی‌اش به داوری روی می‌آورد. وقتی یک فوتبالی به جرگه داوری می‌پیوست، نیمی از راه را رفته بود و سایر بازیکنان هم او را قبول داشتند.
و چطور داوری به داوری روی آوردید؟
کار سختی نبود، فوتبال را بلد بودم و با فضا و محیط آشنایی داشتم. دوره داوری را هم دیده بودم. وقتی به جامعه داوری ملحق شدم قوانین را باید یاد می‌گرفتم که این کار سختی نبود چون همانطور که گفتم اشراف به همه چیز داشتم و خیلی زود راه افتادم.
داوری الان با گذشته چقدر فرق کرده است؟
خیلی فرق دارد و اصلا قابل قیاس نیست. داوران الان شبیه ربات هستند و یک مسیر مشخص و محدوده معین را طی می‌کنند، اما در زمان ما شرایط این گونه بود که داور کنار تیرک دروازه می‌ایستاد و زمانی که توپ مثلا از روی نقطه کرنر به روی دروازه ارسال می شد سریع با جای‌گیری خودش را به محوطه شش قدم می‌رساند و همه چیز را تحت کنترل داشت.
الان روی دروازه‌بان ۲۰ مدل خطا صورت می‌گیرد، یکی پا روی پای دروزاه‌بان می‌گذارد، یکی با دست مانع حرکت او می‌شود و خطاهای دیگری که از چشم داوران دور می‌ماند. اما در زمان ما این گونه نبود. هم فوتبال بهتری را بازی می‌کردند و هم به داوری احترام گذاشته می‌شد.
داوری لیگ را چطور دیدید؟
جامعه داوری، جامعه‌ای زحمت‌کش و قابل احترام است، اما به نظرم داوری‌هایی را می‌بینیم که با اشتباهات و مسایل مختلفی همراه است و باید واکاوی شود چرا داوری ما با چنین شرایطی رو به رو است. به نظر من یکی از ضعیف‌ترین کمیته‌های ما در فدراسیون فوتبال، کمیته انضباطی است چرا که تصمیم‌ها و اقدامات آنها بازدارنده نیست. جریمه‌ها و تصمیم‌هایی که گرفته می‌شود جوابگو نبوده و نیست و برای همین است که هیچ چیز سرجای خودش قرار نمی‌گیرد.
در مورد بازیکنان نگاه کنید، فوتبالیستی که پول کلان می‌گیرد، برای پرداخت یک جریمه چند میلیونی یا حضور نداشتن در یک یا دو بازی محدودیتی ندارد و خیلی راحت از کنار آن رد می‌شود. این‌ها نمی‌تواند ساختار فوتبال ما را درست کند و باید جدی‌تر و محکم‌تر با فرد یا افراد خاطی برخورد کرد.
تجربه قضاوت در شهرآورد را هم دارید؟
بله. بهترین خاطره‌ای هم که از شهرآورد تهران دارم به شبی باز می‌گردد که بعد از دیدار استقلال و پرسپولیس و در هتل، هر ۲ تیم کنار هم برای شام جمع شدند. بازی با نتیجه تساوی تمام شد و شب و در مراسم شب وقتی اسم من را صدا کردند کاپیتان‌ها و مربیان هر ۲ تیم آمدند و به من یک شاخه گل هدیه دادند که آن گل برای من میلیاردها تومان ارزش داشت.
و به دیدارهای شهرآورد برسیم. از آن بازی ها برایمان بگویید.
من بازی‌های مختلفی را قضاوت کردم و فکر می‌کنم که جوانترین داور شهرآورد پایتخت هستم. اما یکی از دیدارهایی که بین ۲ تیم استقلال و پرسپولیس برگزار شد، به دیدار ۲ تیم در شهرآورد پانزدهم باز می‌گردد؛ ۲۷ آذر ۱۳۵۳ که طی آن پرسپولیس ۲ بر یک استقلال را شکست داد. غلامحسین مظلومی در آن بازی برای استقلال گل زد و برای سرخ‌پوشان نیز صفر ایرانپاک و اسماعیل حاج رحیمی‌پور موفق به گلزنی شدند. در آن دیدارها غلامحسین مظلومی با ۱۰ گل به عنوان آقای گل مسابقات معرفی شد.
دیگر بازی شهرآورد که من قضاوت کردم به دیدار سی و چهارم ۲ تیم باز می‌گردد؛ جمعه چهارم بهمن سال ۱۳۷۰ که در نهایت بازی با تساوی بدون گل خاتمه یافت. در آن دیدارها فرشاد پیوس با ۱۱ گل بهترین مهاجم آن ایام معرفی شد و این آخرین قضاوت من در شهرآورد بود.
البته یک بازی را هم در سن ۵۰ سالگی قضاوت کردم و در همان سال از دنیای داوری در مستطیل سبز خداحافظی کردم اما به دلیل علاقه‌ای که به داوری داشتم در زمین‌های خاکی همچنان به قضاوت پرداختم.
و بعد از آن چه کردید؟
وقتی در سال ۱۳۷۳ از دنیای داوری در فوتبال ایران خداحافظی کردم به انگلستان رفتم. در سال ۱۳۷۴ در لیگ دسته یک آنجا هم قضاوت کردم و بعد دوباره به کشور بازگشتم.
سخن پایانی...
از مسوولان می‌خواهم به پیشکسوتان احترام بگذارند. مسابقات این رده را برگزار کنند و اجازه دهند آنها هر چند وقت یک بار دور هم جمع شوند. این پیشکسوتان تاریخچه فوتبال ایران هستند و تاریخ شفاهی این ورزش. امیدوارم این اتفاق هر چه زودتر رخ بدهد تا قدیمی‌ها بازهم کنار هم و برای هم به میدان بروند.
ارسال نظر