«توبه مقبوله» توفیقی که امام سجاد(ع) به عنوان ضامن عاقبت بخیری معرفی می‌کند

به گزارش عاشورا نیوز به نقل از خبرگزاری ایسنا، چهارمین نشست از سلسله نشست‌های بزرگداشت مقام شامخ امام سجاد(ع) دوشنبه اول شهریور برابر با ۱۴ محرم‌الحرام، در بستر فضای مجازی برگزار شد.

در این نشست که به میزبانی کانون فرهنگی هنری علویون مسجد جامع رودان برگزار شد، حجت الاسلام والمسلمین «علی اکبر وحیدی» صحیفه‌پژوه و استاد مرکز تخصصی تفسیر و قرآن، با محور دعای یازدهم صحیفه سجادیه به ارایه مباحث خود پرداخت.

حجت‌الاسلام وحیدی با بیان اینکه همه انبیای الهی و اهل بیت(ع) یک هدف دارند و آن اعتلای کلمه توحید است، اظهار کرد: وقتی امام حسین(ع) با «فرزدق» مواجه شد فرمود: آیا نمی‌بینی مردمی که اکنون اینجا هستند ملازم با کلام شیطان شدند؟ فساد را روی زمین ظاهر کردند و ...؛ حضرت در ادامه می‌فرماید: من بهترین و شایسته‌ترین کسی هستم که می‌توانم دین خدا را یاری کرده و شرع او را عزیز کنم.

استاد مرکز تخصصی تفسیر و قرآن ادامه داد: هدف قیام امام حسین(ع) اعتلای کلمه توحید و امر به معروف و نهی از منکر بود. هدفی که همه جا در کلمات اهل بیت(ع) در شرایط مختلف بیان شده است. لذا سیدالشهدا(ع) در کربلا از همه‌چیز می‌گذرد تا امر به معروف و نهی از منکر را زنده کند. 

وی گفت: رسیدن به این هدف واحد در سیره عصمت و طهارت متفاوت است، گاهی امام حسن(ع) مجبور به صلح می شود، امام حسین(ع) قیام می‌کند،  امام سجاد(ع) راه دعا را در پیش می گیرد، امام باقر(ع) و امام صادق(ع) کرسی درس داشتند، امام موسی کاظم(ع) مجبور به تحمل اسارت و زندان شدند و سایر اهل بیت(ع) که هرکدام به نوعی برای رسیدن به این هدف روش‌های مختلف و مشقات فراوانی را متحمل شدند. 

حجت‌الاسلام  وحیدی افزود: با چنین نگاهی میان قال الباقر(ع) و قال الصادق(ع) تفکیک معنایی ندارد چراکه کلهم نور واحد هستند؛ با این نگرش به تعبیر مقام معظم رهبری(مدظله العالی) اهل بیت عصمت و طهارت(ع) یک انسان ۲۵۰ ساله می شوند که در هر زمینه‌ای که پیش می‌آید به وظیفه خود عمل می‌کند، پیام این زندگی ۲۵۰ ساله آن است که هرکسی در هر شرایط و زمانه ای که باشد باید برای رسیدن به هدف خلقت یا اعتلای کلمه توحید تلاش کند.

وی در بخش دیگری از مباحث خود به دعای یازدهم صحیفه سجادیه اشاره کرد و گفت: آن حضرت در ابتدای این دعا خداشناسی را به ما آموزش می دهد ومی‌فرماید: « یَا مَنْ ذِکْرُهُ شَرَفٌ لِلذَّاکِرِینَ ، وَ یَا مَنْ شُکْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاکِرِینَ ، وَ یَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِیعِینَ ». در ادامه به شکرگزاری و ذکر گفتن اشاره کرده و می فرماید: فرمانبرداری از خداوند منجر به نجات اطاعت کنندگان از خداوند می‌شود.

حجت‌الاسلام وحیدی افزود: اسباب عاقبت بخیری از لسان امام سجاد(ع) آن است که انسان دل و زبانش به ذکر مشغول باشد، آن حضرت همچنین از موانع تحقق عاقبت بخیری را بیکاری عنوان کرده و دعا می کند اگر مقدر است که ما فراغ البال باشیم دعا می کنیم که این مساله منجر به این نشود که مشغول گناه شویم بلکه این فراغ سلامت باشد. چنانچه در دعای یازدهم می‌فرماید: « فَإِنْ قَدَّرْتَ لَنَا فَرَاغاً مِنْ شُغْلٍ فَاجْعَلْهُ فَرَاغَ سَلَامَةٍ لَا تُدْرِکُنَا فِیهِ تَبِعَةٌ ، وَ لَا تَلْحَقُنَا فِیهِ سَأْمَةٌ ، حَتَّی یَنْصَرِفَ عَنَّا کُتَّابُ السَّیِّئَاتِ بِصَحِیفَةٍ خَالِیَةٍ مِنْ ذِکْرِ سَیِّئَاتِنَا ، وَ یَتَوَلَّی کُتَّابُ الْحَسَنَاتِ عَنَّا مُسْرُوریِنَ بِمَا کَتَبُوا مِنْ حَسَنَاتِنَا» (و اگر در جنب کار و کوشش، فراغت و آسایشی برای ما مقدّر کرده‌ای، آن فراغت و آسایش را قرین سلامت قرار ده؛ که در عرصه‌گاه آن، پی‌آمد بدی به ما نرسد و ملالت و دل‌تنگی به ما نپیوندد؛ تا فرشتگان نویسندۀ بدی‌ها با پرونده‌ای پاک و خالی، از ثبت بدی‌های ما چشم‌پوشی کنند؛ و فرشتگان نویسندۀ خوبی‌ها، به سبب خوبی‌هایی که از ما نوشته‌اند، خوشحال و شادان باز آیند).

استاد مرکز تفسیر و قرآن تصریح کرد: فراغ سلامت از نگاه آن حضرت فراغتی است که هیچ گناهی در آن نباشد تا کاتبانی که اعمال ما را می نویسند پرونده‌شان خالی از گناهان ما باشد. آن حضرت در ادامه « إِذَا» می آورد، واژه ای که خبر از حتمی بودن یک مساله را می دهد: «وإِذَا انْقَضَتْ أَیَّامُ حَیَاتِنَا ، وَ تَصَرَّمَتْ مُدَدُ أَعْمَارِنَا ، وَ اسْتَحْضَرَتْنَا دَعْوَتُکَ الَّتِی لَا بُدَّ مِنْهَا وَ مِنْ إِجَابَتِهَا ، فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اجْعَلْ خِتَامَ مَا تُحْصِی عَلَیْنَا کَتَبَةُ أَعْمَالِنَا تَوْبَةً مَقْبُولَةً لَا تُوقِفُنَا بَعْدَهَا عَلَی ذَنْبٍ اجْتَرَحْنَاهُ ، وَ لَا مَعْصِیَةٍ اقْتَرَفْنَاهَا» (و هنگامی‌که روزگار زندگیمان سپری شود و مقدار عمرمان بگذرد و به پایان برسد و دعوتت به مرگ که چاره‌ای از آن و اجابتش نیست، ما را آماده افتادن به کام مردن کند؛ پس بر محمّد و آلش درود فرست و پایان آنچه نویسندگان اعمال ما در پروندۀ ما خواهند نوشت، توبۀ پذیرفته‌شده قرار بده، توبه‌ای که پس از آن ما را بر گناهی که کسب کرده‌ایم و معصیتی که مرتکب شده‌ایم، نایستانی).

وی گفت: این فراز بدان معناست که باید حواس مان باشد که روزِ همه سپری می‌شود و مرگ قطعی است و دیر یا زود برای همه می رسد، بهترین حالت آن است که هنگام مرگ، خداوند توفیق «توبه مقبوله» را عطا فرماید، توبه ای که در صورت تحقق منجر به آن می شود که آخرین چیزی که کاتبان وحی می‌نویسند عاقبت بخیری باشد و اینکه خداوند به سبب این توبه ما را به خاطر گناهان مواحذه نکند و زمانی که پرده ها در روز قیامت کنار رفت، نه تنها گناهان پاک شود که پرده از اعمال ما نیز کنار نرفته و سیئات به حسنات تبدیل شوند. این محور و اساس دعای یازدهم از صحیفه سجادیه است که امیدواریم خداوند نصیب ما بگرداند.

انتهای پیام